Frederik Croene (1973) kreeg zijn eerste muzieklessen van organist-pianist Marcel Swolffs te Beernem. Na een periode als autodidact schreef hij zich in aan het Lemmensinstituut bij Alan Weiss. Door een groeiende belangstelling voor hedendaagse muziek en nieuwe uitvoeringspraktijken, verhuisde Frederik Croene naar Gent en volgde er pianolessen bij Claude Coppens. Nadien trok hij naar Brussel, waar hij in 1999 het meesterdiploma behaalde bij zijn laatste mentor Boyan Vodenitcharov.Met traditionele pianorecitals trad hij op in Estland, Slovakije, Rusland, Hongarije, Duitsland, Frankrijk en Nederland. Daar bracht hij telkens ook diepgravende uitvoeringen van Belgische muziek waarvoor hij in 2005 dan ook de Pelemansprijs mocht in ontvangst nemen. In 2002 won hij ook de Sabam-prijs op de Orfeus-wedstrijd voor de vertolking van hedendaagse pianomuziek.Zijn debuutcd, een radicale mix van stijlen en speeltechnieken werd in 2003 uitgebracht door de Gentse concertzaal de Handelsbeurs en enthousiast door pers en publiek ontvangen. Sindsdien speelt hij op grote festivals in binnen-en buitenland.Naast zijn focus op het creëren van nieuwe pianostukken van (bevriende) jonge componisten, herdenkt hij vanuit het concept van de gedeconstrueerde piano de traditionele situaties waarin het instrument en zijn uitvoerder terechtkomen. Dat resulteerde in (piano)muziek voor dans, live-begeleidingen van stomme films, muziekinstallatiekunst en solo-performances met ‘Le Piano Démécanisé’ in samenwerking met kunstenaars uit verschillende disciplines: Hallveig Agustsdottir (beeldende kunst), Lawrence Malstaf (installatiekunst), Liv Hanne Haugen (dans), Edurne Rubio (videokunst), Timo Van Luijk (muziek), Erik Bassier (performance), Joris Verdoodt (grafische vormgeving) en tal van muzikanten uit alle mogelijke stijlrichtingen.