Maika Garnica neemt het sculpturaal medium als vertrekpunt om de relatie tussen kunstenaar, toeschouwer en ruimte te onderzoeken. Variaties in context en interactie doen de aard van haar werk voortdurend verschuiven, van sculptuur tot geluidsobject of gebruiksvoorwerp. Haar werken vormen prototypes die de complexe verhouding tussen vorm en materie articuleren en tegelijk tot nieuwe vormen van communicatie kunnen leiden.