Mijn instrumentaal onderzoek heeft zich de laatste jaren toegespitst op twee pijlers: een reflectie rond de fagot als object dat gestalte geeft aan een zekere muzikale westerse traditie;  een radicale ingreep waarbij het instrument letterlijk uit elkaar wordt gehaald, een spel met het geheel maar ook met de onderdelen. Dit verkennend onderzoek heb ik echter nooit gezien als een doel op zich. Het is veeleer een kwestie van nagaan hoe deze twee verschillende gebruiksvormen invloed uitoefenen op de muzikale handeling, niet alleen op de klankproductie maar ook op mezelf, als voorbrengster van die klank.



Mijn residentie bij Q-O2 is de gelegenheid om beide aspecten uit te diepen (akoestisch/versterkt; geheel/onderdelen)die respectief zullen worden gebruikt in dialoog met twee improvisatoren: Ferran Fages en Bonnie Jones.

Het eerste duo is een ontmoeting. We hebben gekozen voor een erg specifiek klankmateriaal: de scherpe boventonen van mij, de feedbacks van Ferran. De keuze van dit beperkte palet werd gemaakt omdat beide materialen een vergelijkbare inherente fragiliteit vertonen. De muziek die wij willen creëren zal het resultaat zijn van deze ambivalentie tussen instrumentale controle en duidelijke chaos, tussen ‘faire’ en ‘laisser faire’.



Het tweede duo is de voortzetting van een lopende samenwerking. Bonnie en ik hebben vorig jaar gewerkt rond klankschommelingen van metaal, hout en gedrukte schakelingen. Onze aanpak exploiteert de opeenstapeling van uiteenlopende fraseringen, die voortvloeien uit onze respectieve fysieke remmingen: de ademhaling en de aanslag.