Voor dit onderzoeksproject wil xaxalxe weefkunst combineren met elektronische muziektechnologie om nieuwe vormen van muziekinstrumenten te onderzoeken met zowel tactiele als sonische elementen. Door de toepassing van e-textieltechnieken op het ontwerp van modulaire synthesizers te onderzoeken, wil ze prototypes ontwikkelen van zachte, flexibele en interactieve geluidsgenererende textielsoorten die onze perceptie van wat een muziekinstrument kan zijn, uitdagen.

Haar onderzoek richt zich zowel op de integratie van geleidende draden en elektronische componenten in traditionele weeftechnieken, als op het herontwerpen van modulaire synthesizerinterfaces als tactiele, opvouwbare en rekbare bedieningsoppervlakken.

In deze context wil ze de sonische en haptische mogelijkheden van e-textiel verkennen door een reeks prototypes te maken van geweven synthesizermodules. Deze textielmonsters zouden uiteindelijk kunnen dienen als modulaire componenten van een groter, onderling verbonden textielinstrument – een soort ‘synthesizer-wandtapijt’ dat reageert op nabijheid, aanraking, rek, naaien, knopen en andere manipulaties van de stof.

Hoe beïnvloedt de textuur van een stof het geluid ervan? Welke nieuwe vormen van muzikale expressie ontstaan er wanneer synthesizerbedieningen zacht en buigzaam worden? Hoe kan het weven van invloed zijn op het ontwerp van de signaalstroom in een modulair synthesizersysteem?

xaxalxe (Lucía, geboren in 1994) is een multidisciplinaire kunstenaar en onderzoeker gevestigd in Brussel. Ze werkte vier jaar als onderzoeker in de informatica aan de UCLouvain voordat ze besloot zich volledig te wijden aan haar muziek en haar artistieke carrière. Haar belangrijkste praktijk is die van muzikante, onder de naam xaxalxe. Ze creëert sonische performances die generatieve melodische landschappen verweven met korte liedjes, waarbij ze gebruikmaakt van de GameBoy en ambachtelijke software, begeleid door augmented voices.

Haar praktijk put evenzeer uit de detailgerichte methodologie voor het bouwen van systemen, die voortkomt uit haar achtergrond in academisch onderzoek op het gebied van informatica, als uit het collectieve DIY-ethos van de queer punkscene, waar ze als gemeenschapsorganisator bij betrokken is. Lucía’s recente focus op e-textiel en zachte elektronica is een natuurlijke evolutie van haar werk, waarbij ze haar technische vaardigheden combineert met een diepe waardering voor tactiele, handgemaakte objecten.