Christian Wolff maakte vanaf de vroege jaren 1950 deel uit van de groep rond John Cage, Morton Feldman en Earle Brown. Hierbinnen was hij de enige experimentele componist die geen formele opleiding als componist of musicus genoot. Hij bestempelt zich graag als autodidact en pleit voor een ongecompliceerde, niet-technische omgang met muziek. Zijn pleidooi om van musici actoren in “parlementaire participatie” te maken vervangt het idee van hun rol als passieve uitvoerders van beslissingen door een “monarchistische autoriteit”. Concreet betekent dit de verwerping van een dirigent en het delegeren van alle beslissingen aan de musici zelf.