Colette Broeckaert zal zich tijdens deze residentie toeleggen op een reconstructie van Microman, een compositie van Dick Raaijmakers gebaseerd op een van de eerste geluidsfilms van Laurel en Hardy, Night Owls. Raaijmakers deelde de soundtrack van deze film op in twee soorten geluiden: 1. valgeluiden en 2. (zeldzame) dialogen en uitroepen. Paradoxaal genoeg zeggen Laurel en Hardy nauwelijks iets in de film, er heerst vooral stilte. Als er al geluiden zijn, dan zijn deze vooral storend en ongewenst.

Aan de hand van een miniatuurtafeltheater bracht Raaijmakers de geluiden weer tot leven – verkleind tot miniatuurprops, uitvergroot door contactmics – terwijl de tape de dialogen afspeelde. Zonder één beeld van de film te vertonen, werd zo de hele film, of beter de soundtrack, nagespeeld. Door de geluidsband los te koppelen van het beeld en te behandelen als zelfstandig medium, bevroeg hij de veranderde relatie tussen beeld en geluid, de rol van de technologie hierin en de ‘vergeten’ rol van de performer.

Broeckaert vatte dit project voor het eerst aan tijdens een eerdere residentie in LOD Muziektheater, in 2017. Dit resulteerde in een aantal zijprojecten en in het concertprogramma Liberty, waarin een aantal variaties op Microman werden opgenomen, naast muziek van o.a. Schumann en Luc Ferrari. In Q-O2 keert ze nu terug naar de oorspronkelijke idee van een reconstructie. Hierbij wil ze in de eerste plaats mogelijke klankwerelden en klankkwaliteiten onderzoeken, afwachtend in welke (nieuwe) samenhang dit resulteert. Dit uiteenrafelen, doorbreken en monteren van het narratieve geheel staat centraal in haar huidige praktijk. Net als de vraag: Wanneer wordt een geluid anekdotisch?