Deze residentie van Begüm Erciyas zoomt in om de ontwikkeling van een werk waarin een dialoog met een artificiële stem centraal staat. Het publiek betreedt een horizontaal landschap. Mensen verspreiden zich, gaan liggen en voelen zich op hun gemak, elk met een interfacekussen. Het publiek en de interface starten een – deels uitgeschreven en deels onuitgeschreven – dialoog. Ze praten over het theater en over de wereld. Over de lucht binnen en de lucht buiten. Soms spreken ze eenstemmig. Soms begrijpen ze elkaar verkeerd. Ze herhalen delen van het gesprek als een groot unisono. En soms kijken ze gewoon naar het plafond.