STARFLUX



Muziek maakt gebruik van het harmonisch spectrum als muzikaal model, maar dan het vaakst in stijgende of dalende volgorde, en minder vaak in geografische volgorde zoals de opeenvolging van boventonen van een lineair parcours op een snaar. In dit parcours horen we de klanken niet van laag naar hoog, maar variëren hun intervallen volgens de logica van de breuk. De hoogte van elke boventoon stemt overeen met het deel van de snaar waar deze toon zich bevindt; is dit deel een veelvoudbreuk van een andere, dan zal die met de kleinste noemer het halen.

Deze opeenvolging vormt de basis van Starflux, een stuk voor cello maar ook een work-in-progress op zoek naar nieuwe extensies en interacties. De resonantie van de boventonen wordt voortgebracht door met een zekere regelmaat te kloppen op het instrument dat plat ligt. Deze residentie wijd ik in eerste instantie aan de luistermodaliteiten met een akoestische of versterkte klank, om vervolgens over te gaan tot de opname van en interactie met andere instrumenten.

Tijdens mijn residentie bij Q-O2 zet ik ook mijn onderzoekswerk aan de Universiteiten van Lorraine en Bologna verder. In 2013 ben ik immers begonnen aan een proefschrift over de performances van Fluxuskunstenaars in Italië vanaf begin de jaren 70 met focus op de activiteit van celliste Charlotte Moorman.